با سلام خدمت شما بازديدكننده گرامي ، خوش آمدید
به سایت من . لطفا براي هرچه بهتر شدن مطالب اين
وب سایت ، ما را از نظرات و پيشنهادات خود آگاه سازيد
و به ما را در بهتر شدن كيفيت مطالب ياري کنید.
(بالهجه ی اصفهانی سروده شده است ازاستادعلی مظاهری)
یه کوله بار به کول داشت... نه پارتی و نه پول داشت مویی سرش سیفید بود... عصاش یه چوبی بید بود نه تاب و نتوون داشت... یه قدی چون کمون اشت نه شاد بود و نه خندون ...نه قوه داشت نه دندون نزدیکی صد سالش بود...ریش تا پری شالش بود میرفت و ناله می کرد ... نفرین حواله می کرد شکایت از زمون داشت ... شکوه ز آسمون داشت می خوند همین ترونه ...امون از زمونه چه روزگاری داشتیم ...عجب باهاری داشتیم روغنی خب می خوردیم ... قلپ قلپ می خوردیم با این که گاری داشتیم...اسبی سواری داشتیم پیاده راه می رفتیم....تا کربلا می رفتیم چه میوه ها می خوردیم ...درس غذا می خوردیم صد منا کول می کردیم ... کارا را قبول می کردیم ریشا رو حنا می بستیم ...به دست و پا می بستیم کاری با فرنگ نداشتیم ... با هیشکی جنگ نداشتیم نه زور به کس می گفتیم ... نه زوری می شنفتیم یه وقت که جنگ می کردیم ... با چوب و سنگ می کردیم اتم متم نداشتیم ... این همه بم نداشتیم میدونا تنگ می کردیم ... مردونه جنگ می کردیم یه وقت که حال نداشتیم .. پرس و سئوال نداشتیم عطاری سر محله ... شیر خشتی دله دله می بردیم و می خوردیم ... کی زود به زود می مردیم ؟ سنبل طیب دوا بود .. دوایی دردی ما بود گل گاو زبونی ارزون ... با زیره و سه پسون دوایی مرد و زن بود ... نه قرص ونه سوزن بود حکیم باشی صفا داشت ... یه قلبی با خدا داشت طبیبی بی ریا بود ... به دردا آشنا بود نسخه ی اون اثر داشت ... از حالی ما خبر داشت هم نفسش شفا بود ... هم خیلی با خدا بود چه روزگاری داشتیم ... عجب باهاری داشتیم
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
